moestuin schoonmaken
Schoonmaken. In huis heeft ze daar een enorme hekel aan. Dat is nou typisch zo’n karwei dat nooit klaar is. Zo ondankbaar ook. Net als ze uit zit te puffen van een schoonmaak sessie ontdekt ze dat ze weer opnieuw kan beginnen. Omdat de kat des huizes zich met natte tuinpoten op de bank heeft genesteld. Of omdat de Man van de moestuin net even een klusje moet uitvoeren, waarbij hij geen rommel gaat maken. Echt niet.
Het liefst zou ze een schoonmaakster aannemen, maar toen het Meisje enige jaren geleden besloot vanuit huis te gaan werken vond ze dat ze zelf wel schoon kon maken. Zoveel werk was dat toch niet? Maar ja. Het huis werd groot. Het schoonmaakwerk uitgebreid.
Het Meisje stelt het schoonmaken dus uit. En uit. En nog eens uit. In plaats van tevredenheid, omdat ze toch weer onder deze klus uit heeft weten te komen, roept dit uitstelgedrag eigenlijk alleen maar schuldgevoel op. Het huis wordt er ook niet schoner van. Laat daar nu net de allergie van het tuinMeisje zitten. Ze kan niet tegen troep en eigenlijk ook niet tegen viezigheid. Oh, waarom kan het Meisje niet wat gemakkelijker voor zichzelf zijn?
Ze gaat iets nieuws proberen. Onlangs las ze dat je je brein een beetje moet foppen als je last hebt van uitstelgedrag. Je maakt de taak zo klein dat je hersenen de taak niet interpreteren als een opgave. Voer je het karweitje uit, dan ben je trots op jezelf. Trots lijkt haar een fijnere gemoedstoestand dan schuldgevoel. Ze heeft nu haar huis ingedeeld in mini secties zodat ze iedere dag maar een heel klein beetje hoeft te doen. Eens kijken of het werkt.
De moestuin schoonmaken, daar heeft ze helemaal geen problemen mee. Dat karweitje voert ze fluitend uit. Het is er nu de tijd voor. Overal om zich heen ziet ze tuintjes leger en leger worden. Overal komt weer kale aarde te voorschijn.
Hoewel het officieel nog zomer is en de temperaturen daar eveneens aan doen denken, ruik je dat de herfst in aantocht is. Je voelt het aan de lucht. Vooral ’s ochtends en ’s avonds. Het tuinMeisje merkt het aan het enthousiasme van haar medetuiniers. Of liever gezegd, het gebrek daaraan. Steeds vaker is ze alleen op het tuincomplex. Blijkbaar geven de meeste tuiniers het op. Het was dan ook geen geweldig tuinjaar. Dat moet het Meisje toegeven. Ze is echter een onverbeterlijke optimist en zaait gewoon door. Ze wil nog spinazie eten. Nog eigen veldsla proeven, nog winterpostelein uitproberen. Ze gaat de moestuin dan ook nog niet schoonmaken. Ze gaat hem hooguit opruimen. Kruiden afknippen en drogen voor de winter. De bonenrekken verwijderen en dode plantresten weghalen. De planten die er ziek en zielig bijstaan eveneens.
De moestuin schoonmaken voor de winter? Dat stelt ze nog even uit. Daarmee wacht ze, net als met het schoonmaken van haar huis, tot het laatste moment.
Ja, dat opruimen en schoonmaken in huis?!! Zo zonde van de tijd! Mijn zus heeft die genen meegekregen. Ik pas struisvogeltechniek toe op rommel en viezigheid. Daarbij werk ik in de kinderopvang en ben ik Olympisch kampioen over dingen heen stappen geworden. Geniaal. Mijn hersens maken rommel en vuil zo klein, dat ik ze niet meer kan waarnemen. Briljant!
Oh Marleen wat heerlijk. Zulke hersenen wil ik ook. Mag ik een beetje van jou lenen?