slakken in de moestuin
Iedere tuinier herkent het verschijnsel. Er zijn twee tuinen. De tuin die je aan het begin van het seizoen op papier construeert. Het groen dat je in de loop van het seizoen ziet opkomen. Het groen dat je na een paar maanden werken in de zon kunt oogsten. De kruiden, het fruit, de groente. De maximale oogst. Kortom: een droomtuin. Een droomseizoen. Daar, in de tuin in je hoofd.
De werkelijkheid is weerbarstiger. Dat is de andere tuin. De echte tuin. Een tuin waarin je de strijd aangaat. Vecht tegen de elementen. Te veel regen, te weinig zon, te veel kou. Die tuin waar je elke week opnieuw oplossingen moet verzinnen voor opdoemende problemen.
Zo kunnen slakken het leven van het Meisje ernstig vergallen. Ze staat erbij en kijkt ernaar. In één nacht haar hele oogst in die kleine buikjes.
Slakken in de moestuin
Juist in haar tuin hebben ze het, ondanks de grote hoeveelheid vogels, ontzettend naar hun zin. Ze heeft ze in alle soorten en maten. Hele mooie, hele gewone en hele vieze.
Met huisjesslakken heeft ze nog wel medelijden. Je zult maar je hele leven je caravan op je rug moeten dragen. Die plukt ze van het blad en gooit ze naar de overkant van de sloot. Met naaktslakken is dat anders. Brrrr. Vieze slijmerige beesten. Aan het begin van het seizoen zijn ze nog nauwelijks zichtbaar, maar zodra ze haar kwetsbare plantjes van de warme vensterbank naar de moestuin transplanteert, slaan ze toe. Ziet ze ze met de dag groeien tot er uiteindelijk gigantische exemplaren over de grond glibberen.
Slakken bestrijden zonder bestrijdingsmiddelen
Het Meisje tuiniert zonder bestrijdingsmiddelen dus moet ze slim zijn. In de loop der jaren heeft ze van alles uitgeprobeerd.
Koperband? Daar glijden ze gewoon overheen. Een bierval? Ja inderdaad, de naaktslakken vallen met hun voelsprieten vooruit in het in de grond gegraven bakje met bier… om er daarna hikkend en boerend weer uit te kruipen. Slalommend op weg naar de kool van het Meisje.
Grint, eierschalen of koffie? Het voelt misschien een beetje vervelend aan dat kleine buikje maar die verse oogst moet en zal bereikt worden.
Lokplanten
Ze heeft het meeste baat bij lokplanten. Lokplanten die sterk genoeg zijn om een slakkenaanval te weerstaan. Van Maartens Moestuin leerde ze dat slakken Chinese kool het aller-allerlekkerst vinden. Daarom plant het Meisje aan beide einden van een rij kolen, één Chinese kool. Deze kool is voor de slakken. De overige kolen voor het Meisje. Een goede oplossing al zegt ze het zelf.
Afrikaantjes doen het ook prima. Slakken zijn er gek op, maar dat deert het Afrikaantje totaal niet. Deze blijft onverbeterlijk doorbloeien.
Slakken bestrijden
Het beste moment om slakken in je tuin te bestrijden is nu. Regeren is vooruit zien. Zodra de laatste lichte nachtvorst voorspeld wordt, snelt het Meisje naar de tuin. De moestuin die ze in december winterklaar heeft gemaakt verandert in een kale vlakte. Ze oogst de laatste kolen en wortelgroenten. Ontdoet de aarde van blad, dode takjes en onkruid. Dat zijn namelijk de geheime schuilplaatsen van de volgende generatie slakken, die jouw tuin gaan belagen.
Vervolgens laat ze de nachtvorst zijn gang gaan. Het klinkt misschien een beetje zielig, al die doodgevroren kleine slakjes, maar in tijden van oorlog is alles geoorloofd. Het Meisje kan keihard zijn.
Benieuwd naar het killersinstinct van het Meisje? Lees dan dit blog eens.
moord in de moestuin
Tja, wat zal ik zeggen, ook ik ben een “moordenaar”, die zelfs ergens beestachtig werd genoemd…
Misschien ben ik dat ook wel, maar in een zwaar verwaarloosde tuin, een waar paradijs voor slakken, is het onbegonnen werk om slakken te verzamelen en elders uit te zetten, de huisjesslakken wel te verstaan, want naaktslakken pak ik niet meer op!
Heb het wel eens gedaan en zelfs met een schuursponsje was het slijm nauwelijks van de vingers te krijgen.
Ik ben wreed, pak de schaar en knip ze doormidden…
Maar hoe wreed ben ik eigenlijk, als ik daarna de resterende familie naaktslakken zich tegoed zie doen aan die helften, alsof ze aan tafel zitten en na een paar uur zijn die resten verdwenen.
Kannibalen zijn het!
Groetjes Lily
Wat heerlijk om te weten dat wij niet de enige wreedaards in moestuinland zijn 😉
O, je reactie doet me wel goed, want ik gun ieder dier een leven, maar slakken, die eindeloos opvreten, wat ik met liefde opgekweekt heb en waar bijna niet tegen te vechten valt, heb ik geen compassie meer voor.
Knippen lijkt heel cru, maar is wel heel snel en beter dan zout strooien, verdrinken in bakjes of gifkorrels, waardoor ze echt lijden.
En zoals gezegd, het zijn kannibalen, want korte tijd daarna zitten andere naaktslakken “rondom aan het buffet”…
Ik hoop, dat de komende strenge vorst de populatie ook wat zal uitdunnen en als ik hier en daar zo lees, ben ik niet de enige, die dat hoopt 😉
Groetjes Lily
We zijn het helemaal met je eens!