kweepeer
Zon, zoemende bijen. Een oude boerderij omgeven door een boomgaard. Een schommel aan de boom en in de lucht het bedwelmende aroma van honing en citroen. De geur van kweepeer.
Sinds kort bezit het tuinMeisje er één. Een zuiver emotionele aankoop moet ze bekennen, want eigenlijk zocht ze een pruimeboom. Tja, pruim, peer. Er is nogal een verschil. Maar toen ze haar kwee zag was ze verliefd. Blijkbaar was haar associatie met boerderij en boomgaard voldoende om tot aanschaf over te gaan. Natuurlijk staat haar boompje niet in een boomgaard. Hij moet het doen met een pot op het balkon, maar dat mag de pret niet drukken. Integendeel. Iedere ochtend als het Meisje de gordijnen van de slaapkamer openschuif kan ze haar kweepeer bewonderen.
Wat een prachtige bloemen. 5 Witte bloemblaadjes vormen één bloempje en elk bloemetje heeft een zeer gedistingeerd vleugje roze. Frisgroene bladeren die aan de onderkant wit en een beetje behaard zijn.
En dan de minder in het oog springende eigenschappen. Één en al zelfstandigheid haar kweepeer. Hij bestuift zichzelf en heeft dus het andere geslacht niet nodig voor de voortplanting. En als de kwee eenmaal vrucht heeft gezet en de appelige peren verschijnen bewijst hij alweer zijn onafhankelijkheid. Tijdens het koken verandert de peer namelijk vanzelf in marmelade. Het pectine gehalte in het vruchtvlees is zo hoog dat er niets toegevoegd hoeft te worden. Nou ja, een beetje suiker erbij is wel lekker. Bovenop al deze bijzondere eigenschappen schijnen de vruchten ook nog eens heerlijk te ruiken. Zo lekker, dat ze vroeger werden gebruikt als luchtverfrissers. Gewoon op een bord in de kamer. Wat een ideale boom. In september zijn de vruchten rijp. Het Meisje kan haast niet wachten.
