het Wonder van Venetië
De herfst is het beste moment om vooruit te kijken. Voor een tuinier. Of misschien wel alleen maar voor het Meisje. Andere tuiniers doen dat in het voorjaar, maar ze heeft ontdekt dat zij daar niet geschikt voor is. Bij vooruit kijken hoort namelijk ook achteruit kijken en zij heeft een slecht geheugen voor mislukkingen. Nee. Voor haar werkt de herfst beter. Dan weet ze nog wat voor tuinjaar het was. Weet ze nog wat er mis ging, niet op kwam, dood ging of een miserabel leven leidde. Dan weet ze nog of ze dit aan haar eigen onnozelheid kon toeschrijven of aan het weer.
Gelukkig was er dit tuinjaar veel toe te schrijven aan de weersomstandigheden. Net op het moment dat de moestuin op zijn einde loopt, begint de zomer. Half oktober zit het tuinMeisje in haar korte broek in de tuin dit blog te schrijven. Terwijl ze dat al de hele zomer in huis doet. Zo’n jaar dus. Een jaar om niet teveel over uit te weiden en snel te vergeten.
Het was wel een fijn jaar voor bonen. Ze kweekte er dit jaar veel, en zaaide voor het eerst een wonder. Het Wonder van Venetië om precies te zijn.
Gele stoksnijboon
Wonder van Venetië is hoge boon. Het zijn geen boterbonen. Het is een gele stoksnijboon.
Een schoonheid die je niet over het hoofd ziet met haar 2,5 meter. Ook niet vanwege de zachtgele kleur, en de lange en enigszins brede peulen. Echt zo’n boon waar andere tuiniers bewonderend naar staan te kijken. Best belangrijk. Waardering van anderen. En dan fier kunnen zeggen dat je die in Portugal heb gekocht.
Feijão maravilha de veneza. Dat had ze thuis eerst op moeten zoeken. Daarna vertaalde ze de Portugese zaai instructie en hield rekening met het verschil in klimaatzones. Zaden in het buitenland kopen vereist wat voorwerk.
In het voorjaar was het tuinMeisje nog niet blij met haar Portugese bonen. Tot haar bevreemding rolden er fluorescerend roze bonen uit de verpakking.
het Wonder van Venetië
Dat kon een deel van het wonder zijn, maar dat leek haar onwaarschijnlijk. Een vraag op Instagram leverde het antwoord op. Een beschermende coating tegen schimmels. Oeps. Daar ging haar biologische gedachtengoed. Er zat niets anders op. Dit tuinjaar werd bijna biologisch. Principes zijn er om af en toe over boord te gooien anders wordt het leven er niet gezelliger op.
Het Wonder van Venetië zaaien
De Ibuprofen bonen gingen de grond in en vanaf dat moment begon de race naar boven. En wat voor race. Daar waar de andere rassen net hun kopjes boven de grond staken was het Wonder van Venetië al aan de klim begonnen. Dat kon ook het gevolg van die roze troep zijn, dacht het Meisje nog enigszins zuur.
In juli was alle scepsis verdwenen. Wat een feest. Lange platte bonen met de kleur van lichte honing. Grote sterke bladeren en een enorme productie. De bamboe poort die de Man van de Moestuin ter ondersteuning had gemaakt was volledig bedekt. Nu kon ze de bonen boven haar hoofd plukken. Eveneens een Portugese truc.
Het Wonder van Venetië oogsten
Restte de vraag wanneer ze deze bonen kon oogsten. Daar was de Portugese uitleg wat vaag over. Althans. De tijdspanne van mei tot oktober leek het Meisje wat ruim. Wat bleek? Het Wonder van Venetie had nog een nieuwe openbaring in petto. Vroeg in het seizoen oogst je de hele bonen. Dan zijn ze verrassend rijk van smaak. Boterzacht maar toch met een vlezige textuur. Als ze knappen bij het breken zijn ze oogstrijp. De kleine boontjes in de peulen zijn dan nog groen.
Droogbonen
Het tuinMeisje at de helft in de zomer en oogstte de andere helft begin oktober. Toen plukte ze de gedroogde bonen. Daar wachtte haar de laatste surprise. Haar Wonder van Venetië leverde witte bonen op. Het hadden eveneens zwarte bonen kunnen zijn. Die bestaan namelijk ook. Is dat geen wonder?
Heb je zin gekregen in een lekker najaarsgerecht met witte bonen? Lees dan dit blog eens.
soep van witte bonen, aardappel en salie
Vd Wal heeft ze ook hoor!
Hoi Emmie, Dat geloven we direct. Vreeken heeft ze ook. Gelukkig gingen we niet naar Portugal om daar het Wonder van Venetië te kopen 😉