spruiten
De Meisjes zijn al met de voorbereidingen voor Kerst bezig. Spruiten horen natuurlijk bij Kerst, maar met spruitkool heeft het tuinMeisje hetzelfde probleem als met rode kool : ze lust het niet. En nee, dat ligt niet aan het feit dat het tuinMeisje vroeger altijd doorgekookte spruiten voorgeschoteld kreeg. De moeder van het Meisje kon heel goed spruiten koken. Als klein kind kon het tuinMeisje 2 spruitjes op haar bord dan ook niet weerstaan. Ze roken zo lekker. Ze zagen er zo lief uit. Net kooltjes op Madurodam formaat. Daar hield de pret overigens wel mee op. Na die 2 spruitjes was het Meisje er alweer helemaal klaar mee.
Waarom ze dan toch spruitjes kweekt? Voor de man van de moestuin. Die is er dol op en ze moet het voor hem toch een beetje aantrekkelijk maken dat ze zoveel vrije tijd in dat tuinieren stopt. Het tuinMeisje heeft dit jaar spruitjes gekweekt in een pot. Dat betekent wel dat ze veel water heeft moeten geven want spruiten zijn dorstige types. En niet alleen water, maar ook koemestkorrels gaan er goed in bij deze groene bonenstaak. Toch vindt het Meisje spruitkool een leuke plant om te zien. Zo totaal anders dan ander groen. Ze beginnen als een klein kooltje. Dat ziet er nog bekend uit. Langzamerhand wordt de hoofdstengel echter steeds langer en dikker en zie je in de oksel van ieder blad een minikooltje ontstaan. Tegen die tijd moet de spruitkool met een stok gesteund worden, anders valt hij met pot en al om zodra het een beetje gaat waaien. De bladeren zijn namelijk enorm en vangen veel wind.
Er zijn in kwekersland veel verschillende meningen over het telen van spruitjes. Zo is de schrijver van het antieke Engelse tuinboek dat het tuinMeisje regelmatig raadpleegt, ervan overtuigd dat de top uit de plant gehaald moet worden. De spruitkool stopt dan al zijn energie in de spruitjes. Dit komt de opbrengst ten goede. Op internet heeft ze echter gelezen dat de top erop moet blijven omdat deze de plant beschermt tegen regen, vorst en sneeuw. Daar valt ook wat voor te zeggen want regen was er voldoende dit jaar. Toch heeft het tuinMeisje de top eruit gehaald. Ze heeft nu eenmaal een lichte voorkeur voor antiek en Engels boven snel en draadloos. Lekker ouderwets. Bovendien kun je de top als kool eten en die is wel lekker. Heeft zij ook nog een lekker maaltje aan de spruitkool.
De rest van de spruiten zijn er nu eveneens aan toe om opgegeten te worden. Door de man. Het tuinMeisje heeft hem nog niet verteld dat ze volgend jaar geen spruitjes meer gaat kweken. Ze vindt ze te lastig en spruitkool neemt teveel ruimte in. Bovendien staat deze kool het hele jaar in de tuin. De pot kan daardoor geen tweede keer gebruikt worden om nog een ander gewas te kweken. Dat wil het Meisje juist wel want ze heeft al zo weinig ruimte. Maar misschien zal ze op haar besluit terugkomen? Ze heeft net gelezen dat spruiten er ook in een rode variant zijn met een iets zachtere smaak. Ook leuk. Rode spruiten op je kerstbord. Zal ze…nee toch niet. Niet tegen de man vertellen hè?
Door een scheut melk mee te koken worden bittere groenten als spruiten en witlof zachter van smaak. Een stukje appel schijnt ook te werken.
Dank voor de tip. Dat gaan De Meisjes zeker proberen.
Twee redelijk grote stukken wortel meekoken. Dan heb je geen last in je darmen.