een tuinier kan niet op vakantie
Iedere keer als ze terug komt van vakantie vervloekt ze de keuzes die ze in het leven maakt. Of in ieder geval de consequenties daarvan. Het tuinMeisje gaat namelijk graag en vaak op reis. Lang of kort, ver of dichtbij, goedkoop of duur. Het maakt haar niet uit… Nou ja, dat laatste dan weer wel. Ze heeft nu eenmaal een enorme wanderlust. Op de terugreis is ze alweer een nieuw tripje aan het plannen. Haar ouders waren eveneens zwervers dus van een vreemde heeft ze het niet.
Maar een tuinier kan niet op vakantie. Dat gaat gewoon niet. In de tijd dat ze nog slechts een siertuin had was het al onhandig. Weken na afloop van het feest was ze nog bezig met het scheppen van orde in de chaos. Sinds ze daarnaast is gaan moestuinieren is het alleen maar erger geworden. Ondanks alle goede zorgen van buurvrouw en ouders.
Voordat het Meisje vertrok had ze al haar potten in de schaduw van de enorme morel gesleept. Het was hier volop zomer en bloedjeheet. Het is even een gedoe, maar normaal gesproken is dat gesleep een probate vakantie oplossing. Zeker als je iemand gevonden hebt die af en toe water wil geven. De morel geeft half schaduw en een streepje zon. Engelsen noemen dat zo mooi “dappled shade”.
Eenmaal terug bleek van “dappled” geen sprake te zijn geweest. Wel van “shade”. Herfst moet het geweest zijn. Met alle bijbehorende herfstproblemen voor de moestuin. Door slakken aangevreten peulen, verwaaide tomaten, paprika’s en aubergines die de geest hebben gegeven. Verfrommelde snijbiet, plat gestormde dille. Lavas die van puur schaduwgeluk over de zonnigere types heen was gebuiteld waardoor die laatsten het niet hebben overleefd. Daar wordt dit Meisje niet vrolijk van.
En toch en toch. Het tuinMeisje wil op vakantie kunnen. Volgend jaar gaat ze haar tuin beter voorbereiden op de vakantie. Echt.
