gratis aardappelen
Gratis aardappelen. Dat klinkt behoorlijk dubieus. Wekt associaties op met sjoemel en stinkende zaakjes. Misschien zelfs wel met stinkende aardappelen. Gelukkig doen ze dat niet. De gratis aardappelen van het tuinMeisje.
Gratis is haar favoriete prijs. Op de voet gevolgd door “twee voor de prijs van één”, “korting” en de prijsaanduiding “van/voor”.
Het slaat natuurlijk nergens op. Ze weet dat ze niet goedkoper uit is. Ze weet dat marketeers inspelen op twee hersensystemen die ervoor zorgen dat niet de ratio maar de emotie de overhand heeft bij haar kortingsaankopen. Beseft zelfs dat prijzen soms eerst verhoogd worden, voordat de artikelen in de week daarna met korting worden verkocht. En toch gaat ze iedere keer weer voor de bijl. Van/voor voelt nu eenmaal comfortabel. Alsof ze iets heeft gewonnen. Iets goed heeft gedaan.
Gratis aardappelen. Het klinkt als een truc, maar dit keer was het geen illusie. Het Meisje kweekte dit jaar echt gratis aardappelen. Dat heeft ze ook best goed gedaan.
Aardappel poten
Ze pootte al een paar jaar piepers. Eerst in de tuin. Daarna deed ze een test met aardappelen in de schaduw om vervolgens een aardappelflat te bouwen en aardappels in pot te telen. Dit allemaal omdat er in haar gemeente geen aardappels verbouwd mogen worden op een volkstuincomplex. Vanwege de angst voor aardappelziekte. Bij deze ziekte worden de knollen en het blad aangetast door een schimmelachtig micro-organisme: Phytophthora infestans. De ziekte verspreid zich razendsnel dus als er veel tuintjes naast elkaar liggen heb je binnen de kortste keren een epidemie.
Aardappels in de siertuin
Ze is echter gek op aardappels dus vandaar dat ze deze knollen toch op kleine schaal in haar achtertuin kweekt. Maar dat ging niet altijd goed. Aardappels zijn best lastig te rooien. Vaak blijven er een of meer petieterige aardappeltjes over. Of rollen ze van je spade naar onbereikbare plekken.
Na verloop van tijd had het Meisje aardappels tussen de wortels van een boom, aardappels tussen het vingerhoedskruid en aardappels tussen het siergras. Geen gezicht. De knolletjes zie je snel over het hoofd maar dat geldt zeker niet voor het blad. En het is nog lelijk ook.
Dit jaar had ze er genoeg van. Als ze zo doorging had ze straks een aardappelveld als achtertuin en de gemeente op de stoep. Ze kocht een lange smalle schep. Telkens wanneer ze het aardappelblad boven de aarde zag verschijnen stak ze heel voorzichtig langs het blad naar beneden en trok, zo mogelijk nog behoedzamer, de mini-aardappeltjes omhoog.
De hele zomer stond er een enorme pot met aarde klaar waarnaar de piepers werden getransplanteerd. Diep, want zodra er licht bij de aardappels komen wordt solanine aangemaakt. Dit is een giftige stof die de aardappel groen kleurt.
Gratis aardappelen
Nadat het blad van de plant afgestorven was werd het tijd om te oogsten. Ze kon haar nieuwsgierigheid nauwelijks meer bedwingen. Zou ze aardappelen kunnen oogsten? Zouden het er voldoende zijn of moest ze de piepers weer terug in de aarde stoppen om volgend jaar royaal te kunnen oogsten? Ze kieperde de pot om op een grote vuilniszak.
De oogst overtrof al haar verwachtingen. De hele pot zat vol. Vol met dezelfde aardappels. Gelukkig was ze de afgelopen jaren consequent geweest in haar smaak. Ratte d’Ardeche zijn de lekkerste aardappeltjes die ze kent.
En nu had ze een gratis oogst. Gratis oogst uit vergeten aardappelen. Vergeten aardappelen. Tja. Misschien was dat toch een betere titel geweest.
Wil jij je aardappelen eens heel anders eten? Probeer dit recept dan eens uit. Het is het favoriete aardappelgerecht van de Man van de moestuin.
sambal van aardappel en gele peper
