borlotti bonen oogsten
Ze zat eraan vast. Ze was lid geworden van de zoveelste goede doelen club. Dit keer bewust. Dat dan weer wel. Vaak is een lidmaatschap van een goed doel het gevolg van een deur tot deur actie vol schrijnende verhalen. Op het moment dat het Meisje vol medeleven een bedrag aan de colporteur belooft komt ze tot de ontdekking dat dit bedrag maandelijks terugkeert. Dat ze een contract moet afsluiten. In de praktijk komt ze daar natuurlijk niet meer vanaf. Gewoonweg omdat ze het niet over haar hart kan verkrijgen.
Er is zoveel leed in de wereld en er zijn zoveel organisaties die zich om dit leed bekommeren. Aan de andere kant moet er ook zoveel behouden worden waar andere instituten zich weer hard voor maken. Zoveel. Te veel. Soms ziet het Meisje door de bomen het bos niet meer. Uiteraard wil ze dat anderen het goed hebben. Dat heeft ze zelf ook, dus daar mag een ander best in delen. Maar waar te stoppen gezien voornoemde hoeveelheid leed?
Het Meisje heeft dit jaar bepaalt dat ze keuzes maakt en daar bij blijft. Ze zal vast nog wel wat in een collectebus stoppen maar ze koopt niet meer aan de deur.
Vanwege het nieuwe lidmaatschap tot behoud van iets was het Meisje onlangs in Amsterdam aan één van de grachten. Een prachtig pand. Geheel gerestaureerd. Daar ging het bij deze vereniging tenslotte om. Behoud en restauratie. Nu zag het Meisje meteen wat er met haar geld te gebeuren stond en daar was ze het volledig mee eens. Waarschijnlijk een gevalletje cognitieve consonantie maar dat mocht de pret niet drukken.
Eenmaal thuis vertelde ze enthousiast wat ze allemaal had gezien. De Man van de moestuin was geïnteresseerd. Hij dacht dat hij het huis wel kende. Hoe heette het ook alweer? Borlottti wist het Meisje. Fijntjes wees de Man haar er op dat dit wel heel toevallig was, daar dit net de bonen waren die ze had geoogst. Afijn. Het Meisje is altijd al slecht geweest in namen.
Niet in tuinnamen. Daar heeft ze wonderlijk genoeg een extra hersencel voor die indien gevraagd direct de Latijnse naam en de Nederlandse naam reproduceert. Phaceolus vulgaris in dit geval.
Achteraf gezien had het Meisje wel een heel bed met borlotti bonen willen zaaien. Ze voldoen aan alle eisen die het tuinMeisje aan eetbaar groen stelt. Het moet gemakkelijk te kweken zijn, lekker om te eten en prachtig om te zien. Ze heeft aan borlotti bonen dan ook een uitstekend gewas.
Design in de tuin. De peulen zijn felrood en wit gemarmerd waardoor je ze al van verre ziet hangen. Wil je ze, net als het tuinMeisje, vers oogsten dan pluk je de peulen als gewone sperziebonen. De verse peulen zijn knalrood gemarmerd. De bonen in de peul zijn nog licht van kleur. Meer roze met wit geaderd zoals je op de foto ziet.
Wil je de bonen drogen dan laat je de peulen aan de plant hangen. In oktober knip je de plant bij de grond af (dit vanwege de extra stikstof die de wortels in de grond brengen) en droog je voor de zekerheid de peulen nog even na. Zijn de peulen droog en dor dan zijn ze klaar. Bij het openen van de peulen zie je dat je bonen nu echt felrood met wit gespikkeld zijn. Daar kun je in de winter nog heerlijk van genieten.
Bonensoep in de winter , heerlijk !
Dat zijn we helemaal met je eens.