pompoenpitten drogen
Dat gaat het tuinMeisje dus nooit meer doen: pompoenpitten drogen. Wat een gedoe. Zit je niet met je handen in een vieze oranje bende te wroeten, dan ben je wel oneindig veel broze velletjes aan het verwijderen die binnen de kortste keren door je hele keuken dwarrelen. Nee pompoenpitten drogen, daar wordt dit meisje niet blij van.
Waarom was ze er dan toch aan begonnen? Het tuinMeisje houdt er niet van om eten weg te gooien, maar tot nu toe had ze zonder schroom, na het snijden van de pompoen, de pitten in de vuilnisemmer gegooid. Totdat er op internet berichten verschenen over het drogen van de pompoenpitten. Jubelende foodies maakten heerlijke snacks van deze pitten en omdat het tuinMeisje gek is op zoute knabbels was haar enthousiasme snel gewekt. Dat wilde zij ook. Snel aan de slag.
Eerst frummelde ze de pitjes zorgvuldig uit de zaadlijsten. Een vies klusje, maar alles voor het goede doel: zelfgemaakte pittig gekruide pompoenpitten. Ze kon niet wachten. De tweede stap was het wassen van de pitten. Nu ontstond bij het tuinMeisje enige argwaan. Ze had nergens gelezen dat er een glibberig laagje om elke pit zat waardoor het onmogelijk was om de zaadlijsten helemaal van de pitten te scheiden. Er bleven kleine oranje stukjes aan de pitten hangen, hoe fanatiek het Meisje ze ook waste. Hier werd ze niet vrolijk van. Afijn, niet zeuren, dit waren piepkleine oranje draadjes. Dat kon geen kwaad.
Op naar de volgende stap. Het drogen van de pitten. Maar ja, hoe kreeg ze die krengen eigenlijk droog? Gelukkig had de man van de moestuin daar wel een oplossing voor. Hij legde ze op een bord op de verwarming met een stukje keukenpapier voor extra drainage.
De volgende dag waren de pompoenpitten droog. Nu was het tuinMeisje bijna klaar. Ze haalde de pitten van het keukenpapier. Dat bleek onmogelijk. De pitjes waren aan het keukenpapier blijven hangen. Knarsetandend gooide het meisje het grootste deel van de pitten alsnog in de vuilnisbak. Geen nood. Er was nog meer dan genoeg voor een lekker hapje. Maar wat was dat nu? De resterende pompoenpitten waren gehuld in een flinterdun velletje. Dat was natuurlijk het glibberige laagje dat inmiddels opgedroogd was. Ze proefde voorzichtig een pit. Bah. Eerst dat fluffige velletje, daarna een keiharde pit. Ondanks de hoeveelheid werk waren dit nog steeds geen eetbare pompoenpitten.
Niet nadenken. Gewoon verder. Wat stond er nu te gebeuren? De moed zonk het Meisje in de schoenen. De pitjes moesten nog van hun harde buitenschil ontdaan worden. Volgens de blije foodies kon je deze stap ook overslaan en de pitten met schil eten, maar dat had het tuinMeisje net geprobeerd. Dat was geen doen. Ja, ze kon je ze nog een nacht weken in zout water maar daarna begon het hele proces opnieuw. Weken, wassen, drogen. Zucht. Dan maar de pit van de schil ontdoen.
Grommend sneed het Meisje de schil van de pit en ja, daar kwam inderdaad de bekende groene pompoenpit tevoorschijn. Hoera. Maar 1 pit per minuut? Het Meisje ging rekenen en zag dat ze nog zeker 50 pitten te gaan had. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen.
Ze smeet de pitten alsnog in de vuilnisemmer. Daarna heeft ze een grote zak chips opgegeten. Helemaal in haar eentje. Dat had ze wel verdiend.
Hahahahaha
Wat een leuke stukjes, allemaal.
Hallo Joyce, Dank voor je compliment. De Meisjes schrijven ze met heel veel plezier.
Heb dezelfde vergissing ook eens gemaakt. Heb me laten vertellen dat je oliepompoen moet nemen. Dat is een naaktzadige pompoen eb die hoef je dus niet te pellen. Die soort wordt ook gebruikt voor bijv. de pompoenpitten op brood e.d. Wordt in grote hoeveelheden gekweekt in Oostenrijk en dan alleen maar voor de pitten. De pompoen schijnt niet lekker te zijn.
Hallo Kees, Dank voor je zinvolle aanvulling. Dat wisten De Meisjes nog niet. Toch blijven ze bij hun standpunt. Een pompoen kweken alleen voor de pitten, dat laten ze dan wel aan anderen over.
Nee…. dit is echt fout. Pompoenpitten zijn in zijn geheel te eten! Pompoenpitten wassen , slierten eraf. Koken in zeer zout water, én goed afspoelen. Daarna ca. 10 minuutjes in de oven op 160 C. , met wat olie en naar keuze poedersuiker/kaneel of met za’atar, of ras el hanout. Niets meer pellen! Heerlijke snack.
Hoi Marco, Maakt het zoute water de harde schil zacht? In dat geval gaan we het zeker nog eens proberen.
Hoi Reny,
Wat een heerlijk stuk heb je geschreven! Tranen van het lachen. Ik kwam bij dit stuk uit, nadat ik had gegoogled hoe pompoenpitten bereid dienen te worden. Ik was namelijk getriggerd door de gezondheidsvoordelen en vond het ook verspilling om de pitten maar iedere keer weg te gooien. Maar na dit stuk weet ik zeker, dat ik er niet eens aan ga beginnen :-).
Dankjewel, je hebt mij zojuist een hoop werk/frustratie/teleurstelling bespaart ;-).
Groetjes
Hoi Denise,
Heel graag gedaan en bedankt voor je compliment! Ik ben er met precies dezelfde redenatie aan begonnen. Ik las dat het heel gemakkelijk en lekker was. Dat moest geprobeerd worden. Met bovengenoemd resultaat. Echt een drama, tenzij je zeeën van tijd hebt natuurlijk …. 😉
Groetjes,
Reny
Goedemorgen, zat hier met hetzelfde probleem, had een puree gemaakt van pompoen en knolselderij. Kwam via de zoektermen
Op deze site. Maar ook en vooral, pompoenpitten en vogels!
Nog mooier, sommige vogels houden van de hele kleverige massa met pit, andere vogeltjes eten gedroogde pit.
Hup de hele schaal verdeeld over een paar schoteltjes, en terwijl ik dit schrijf hoor ik al gekwetter in de tuin. In ieder geval is een vogeltje heel gelukkig, hij roept zijn/ haar soortgenoten en ik hoef even niet meer te koken te wassen te drogen.
Ik ga met een kopje thee op de bank, kijken welke vogels op de pompoenpit met kleverige draden houden.
Fijne dag
Wat een briljante oplossing. Iedereen blij!