de Meisjes van de Moestuin > home > AH MoestuinMaatjes > cavolo nero

cavolo nero

Auteur: Reny 26 september 2016 3 Reacties

De Meisjes kennen elkaar al lang. Heel lang. Het is nu ook weer niet zo dat ze bij elkaar op de kleuterschool hebben gezeten, maar het scheelt niet veel. Op een mensenleven dan. Ze weten dus precies wat ze aan elkaar hebben. Ze zijn er voor elkaar in tijden van grote en kleine rampen maar delen ook vreugde en blijdschap. Hoewel ze op het 1e en ook op het 2e gezicht sterk van elkaar verschillen hebben ze nooit ruzie. Natuurlijk zijn er wel eens dingen die uitgesproken moeten worden, maar zelfs daar komen ze zonder kleerscheuren doorheen. Ze delen relativeringsvermogen en gevoel voor humor. Zo overwinnen ze elk obstakel. Ze zijn allebei blij en optimistisch van aard maar hebben eveneens hetzelfde scherpe randje.

Mocht het ooit zo zijn dat de mannen van De Meisjes eerder verscheiden dan De Meisjes zelf, dan gaan ze als twee oude besjes samenwonen. Ieder met voldoende privacy uiteraard. Het moet ook weer niet te klef worden.

Er is echter 1 onderwerp waar De Meisjes het nooit over eens worden. Het beloofde land. Ze verschillen sterk van mening of dit nu Italië of Frankrijk is. Ze zijn het niet alleen oneens over het land, als vakantieland of als land om in te wonen, maar ook over de inwoners, de cultuur, de politiek, de sociale situatie, het eten en de wijn.

Daar waar het keukenMeisje directe wortels heeft in Italië, is het hugenoten bloed van het tuinMeisje inmiddels zo sterk verdund dat ze daar haar voorkeur voor Frankrijk niet meer mee kan verklaren. En toch is het er. Daar komt bij dat het tuinMeisje geen Italiaans spreekt. Ze verhaspelt Spaans en Italiaans. Heeft het steevast over cantuccini als ze cantucci bedoelt en over cavalo nero terwijl dit cavolo nero moet zijn. Cavolo nero heeft gewoon niets met Franse cavaliers te maken. Gelukkig is het Frans van het keukenMeisje niet veel beter.

Gister heeft het tuinMeisje voor het eerst van haar zelfgekweekte cavolo nero kunnen genieten en ze moet het eerlijk toegeven. Op het gebied van kool zijn Italianen de Fransen de baas. Savooiekool haalt het niet bij cavolo nero.

Cavolo nero komt oorspronkelijk uit Toscane. Het is de voorouder van onze eigen boerenkool. Het schijnt dat cavolo nero voor ons als noorderlingen vroeger tot het basismenu behoorde, maar op de ene of andere manier is het in de tijd verdwenen. Pas in 2004 dook deze koolsoort weer op in een groen tijdschrift en is men het weer gaan telen. In Italië zijn ze deze groente nooit vergeten. Toch slimmer dan wij. Die Italianen.

De Nederlandse benaming is palmkool of zwarte kool. Dat eerste heeft alles te maken met de groeiwijze van de plant. Palmkool vormt grote bijna zwaardvormige bladeren aan een dikke steel. Het blad oogst je van onderaf waardoor de steel steeds prominenter in beeld komt. Zo ontstaat de vorm van een palm. Waar de naam zwarte kool vandaan komt is het tuinMeisje niet duidelijk. Het blad is in het geheel niet zwart. Prachtig vergrijsd groen. Daar zou het Meisje het op houden.

Zaaien en oogsten

Cavolo nero is, door zijn groeiwijze en bladkleur, zo bijzonder dat het in een siertuin niet zou misstaan. Ook in een pot op het balkon is het een aanrader. Het is bovendien een snelle groeier. Van zaaien tot oogsten duurt nog geen 3 maanden. Je kunt tussen april en juli zaaien. Direct ter plaatse of voorzaaien in een potje. Cavolo nero vindt alles goed. Het is een fors gewas dus de plant heeft zo’n 40 centimeter nodig om op te groeien. Het oogsten duurt maar voort. Van augustus tot ver in het voorjaar als de winters niet te streng zijn. Vorst maakt de smaak van het blad alleen maar lekkerder. Net als bij de vertrouwde boerenkool.

Chips van cavolo nero

Voor verwerking in gerechten kun je de nerf eruit halen. Deze is een beetje hard. De rest van het blad is ook stevig van structuur maar stevig op de juiste manier. Zonde om het te koken zelfs. Het tuinMeisje maakt er koolchips van. Dan hoeft ze ook de nerf er niet uit te halen. In de chips zorgt deze juist voor een lekkere bite.

Verwarm de oven voor op 200 graden. Snijdt de koolbladeren in stukken van een centimeter of 3. Besprenkel deze met olijfolie en zeezout. Doe er een klein gesneden pepertje doorheen. Nu alles even goed met je handen husselen en op een plaat met bakpapier in de oven leggen. Zorg dat de blaadjes elkaar niet overlappen. Zet de koolchips 10 minuten in de oven en dan zijn ze klaar. Gemakkelijker wordt het niet. Gebruik wel goede olijfolie. Bij voorkeur Franse.

Wil jij ook eens iets anders te kweken dan anderen? Dan vind je dit ook een leuk blog.